Crna Gora

Stari kotorski grad je jedna od najbolje sačuvanih srednjevekovnih urbanih celina ovog dela Mediterana, koja je uspela da održi svoju strukturu tipičnu za gradove od XII do XIV veka. Asimetrični sklop uskih ulica i trgova obiluje brojnim vrednim spomenicima arhitekture srednjeg veka koji su doprineli, pored ostalih lepota, da Kotor bude uvršten u UNESCO-ov spisak “Svetske prirodne i kulturne baštine”. Kulturno nasleđe ovog grada čine građevine posebne po arhitektonskom stilu i jedinstvenom uklapanju u ambijent. Kao svetska vrednost sačuvan je fortifikacijski sistem Kotora koji čine zid dužine 4,5 km, visine do 20 m i širine do 15 m i zaštita s mora.

Perast je uspavani barokni gradić koji se nalazi na samo 12 km od Kotora u pravcu Risna i koji obiluje sakralnim spomenicima. Najljepše građevine ovog malog grada nastaju od XVII do XVIII vijeka. To je period kada jača pomorstvo a kapetani podižu velelepne vile koje i danas plene svojim bogatstvom i lepotom. Devetih ”belih baroknih palata”je sačuvano i danas. Sve su u more zagledane… Pripadale su hrabrim peraškim kapetanima Bujovićima, Zmajevićima, Martinovićima, Viskovićima i Balovićima… Kamen je donošen sa otoka Korčule, sa Hvara i Brača.…

Iz Perasta pogled pada na dva ostrvca Gospu od Škrpjela i Sveti Đorđe, gde se može stići brodićem.

Gospa od Škrpjela je otvoreno, vedro, razigrane arhitekture mesto okupljanja mnogih hodočasnika i znatiželjnika. Nastao je nasipanjem i širenjem vještačkog ostrva, oko hridi, na kome Peraštani podižu i ukrašavaju hram, najlepši zavet Bogorodici, jedinstven na čitavom Mediteranu. Gradnja prvobitne male kapele na hridi počinje 22.jula 1452.god, kada po legendi braća Martešić, ribari iz Perasta pronalaze ikonu Bogorodice, za koju se vezuje čudesno ozdravljenje, jednog od njih. Potapanjem kamenja, starih isluženih i zarobljenih jedrenjaka, otpočeo je mukotrpni proces stvaranja Gospe od Škrpjela, koji je do danas sačuvan u običaju Fašinade, kada u smiraj dana  22.jula, barke natovarene kamenjem otplove prema Gospinom školju, i potapaju ih u more te se tako nastavlja vekovna tradicija čuvanja Gospinog svetišta.

Ada Bojana

Ostaćete večno zahvalni onom ko Vas odvede tamo prvi put.

Ada Bojana je rečno ostrvo koje se nalazi na samom jugu Jadranske obale, na delti reke Bojane koja tu čini državnu granicu između Crne Gore i Albanije. Ada je “ostrvo iz raja”, koje mnogi smatraju prirodnim rezervatom. Malo ostrvo je veštački stvoreno. Postoje mnoge legende o njegovom nastanku. Najvernija je legenda o potapanju broda „Merito“ koji se nasukao nakon jednog velikog nevremena sredinom XIX vijeka u blizini dva mala ostrva. Godinama se oko njegovog trupa i malih ostrvaca gomilao pesak od koga je prvo nastao sprud, a kasnije i ostrvo. Izronjavanjem na površinu vode ovo ostrvo je vremenom reku Bojanu podelilo na dva kraka. Trouglastog je oblika i sa dve strane ga zapljuskuje reka Bojana, a sa treće more. Tu se nalazi plaža dugačka oko 3 km, prekrivena vrlo sitnim peskom.

Desni rukavac reke Bojane deli ostrvo od Velike plaže povezujući tako Adu i Ulcinj 13 kilometarskim peščanim rajem za windsurf, surf i ostale sportove. Ulcinj je najjužniji grad u Crnoj Gori koji je nekad bio veoma važno gusarsko uporište u ovom delu Mediterana gde je čak bio zarobljen i Miguel Servantes, slavni pisac “Don Kihota”. Smatra se da je njegova junakinja Dulsineja dobila ime po antičkom ulcinjskom imenu Dolcinium-u. Obale koje zapljuskuje Bojana poznate su i po drvenim kućicama na stubovima iznad reke – sojenicama, s kojih meštani na tradicionalan i specifičan način love ribu koju se može probati u mnogobrojnim ribljim restoranima uz samu reku.

Nekada se do ostrva dolazilo splavom, dok nije pre dvadeset godina izgrađen most preko reke što je pomalo narušilo čar nepristupačnosti ove oaze mira ali i uticalo na popularizaciju ovog odmarališta. Adu Bojanu krasi i suptropsko i mediteransko rastinje, a neke od biljnih i životinjskih vrsta su jedinstvene u Evropi. Upravo gusta i bujna vegetacija daje Adi čar Amazona i zajedno s neobičnim životinjskim svetom pretvara je u poseban mikroekološki prostor u kome ćete sigurno uživati jer nema ulične buke i glasne muzike. Bićete okruženi čistom lepotom prirode, zvukom talasa i plavim horizontom……Kažu da se ljudi u Adu Bojanu zaljubljuju na prvi pogled…. proverite i sami!

Skadarsko jezero

Skadarsko jezero se nalazi u Zetsko – skadarskoj dolini i površinom koja zavisno od vodostaja varira oko 390 km kvadratnih predstavlja najveće jezero na Balkanu. Dve trećine jezera pripada Crnoj Gori dok jedna trećina pripada Albaniji. Zbog svog geografskog položaja i povoljne klime, zimi je jedno od najznačajnijih boravišta ptica u Evropi. To je ekološko carstvo, oaza tišine i bliskog kontakta sa netaknutom prirodom gjde boravi oko 280 vrsta ptica što koje dovode ornitologe iz svih krajeva sveta. Zaštitni znak Nacionalnog parka “Skadarsko jezero” je redak primerak kudravog pelikana čije je ovo jedino stanište na području Evrope. Kao značajno stanište vodenih ptica jezero je Ramsar konvencijom 1996. godine upisano u Svjetsku listu močvara od međunarodnog značaja.

Nekad je na jezeru postojao prilično razvijeni brodski saobraćaj, pa se tako pominje da “osim lađa po ovom jezeru plove i omanji parobrodi, a parabrodske stanice su: Plavnica, Vir i Skadar”. Danas po jezeru plove osim ribarskih još samo turistički brodići iz kojih se najbolje može doživeti “nakit” jezera i njegov najlepši ukras koji čini arhipelag sićušnih ostrva zvanih gorice, prosutih nedaleko od obale. Ima ih pedesetak – neka su tek hridi koje vire iz vode, ali je dobar deo dovoljno velik da nosi manastire ili tvrđave. Ostrva su niska i kamenita, obrasla lovorikom, bršljanom, divljim narom i šibljem, a zbog njih se često ima utisak da je jezero veliko kao more. Danas kao da pomalo dremaju u hladu zaborava, ali svako od njih ima svoju istoriju, na svakom postoji bar poneki ostatak starih zidina.

Istorijski gledano, razne civilizacije koje su boravile na ovom prostoru su ostavile snažan pečat u bogatom kulturno-istorijskom nasleđu skadarskog basena tako da on obiluje brojnim arheološkim lokalitetima iz praistorijskog, antičkog i ranog srednjeg veka. Poseban pečat daju manastirski kompleksi i utvrđenja koji čine najreprezentativniju grupu spomeničkog fonda na prostoru Nacionalnog parka od kojih su najpoznatiji Žabljak iz XV vijeka – prestonica nekadašnje Zete, Lesendro – tvrdjava na steni usred jezera, tvrdjava Grmozur . Među njima svakako je najstariji ostrvski manastir Starčevo koga je u XIV vijeku osnovao isposnik starac Makarije, a po kome je ostrvo kasnije nazvano Starčeva gorica.

Na obali jezera na ušću reka Crmnice i Orahovštice se nalazi gradić Virpazar-staro urbano jezgro, specifične arhitekture, koji je nekad bio veoma važan privredni i saobraćajni centar dok je danas uglavnom prepoznatljiv kao tranzitna stanica za krstarenja po Skadarskom jezeru i posjetu živopisnim ostrvima ali i kao prijatno izletište sa svojim autentičnim restoranima u kojima se služe tradicionalni specijaliteti koji će zadovoljiti i najizbirljivije ljubitelja dobre hrane i „kapljice“.

Kanjoni Tare i Morače

Na ovom izletu ćete imati jedinstvenu priliku da vidite Crnu Goru od morske obale do severnih planinskih masiva Bjelasice, Sinjajevine i Durmitora, kanjona reka Morače (izvire ispod Sinjajevine a uliva se u Skadarsko jezero) – Pla-tije i Tare reke koju zasluženo zbog njene kristalno čiste vode nazivaju i „suzom Evrope“. Put vodi preko Skadarskog jezera i Podgorice do Bioča mesta gdje počinje prvi kanjon Platije – odnosno kanjon reke  Morače. Tuda prolazi, svima dobro poznat, magistralni put koji vodi od Podgorice prema Kolašinu … severu Crne Gore … Beogradu…Gore visoko, na samim vrhovim brda prolazi železnička pruga Beograd-Bar.

Neposredno nakon izlaska iz Kanjona nailazi se na  manastir Morača,  jedan od najmonumentalnijih pravoslavnih srednjevekovnih spomenika Crne Gore, koji je podignut na desnoj strani reke Morače u XIII vijeku. Morački manastir je podigao 1252. godine Stefan, sin kralja Vukana a unuk Nemanjin i sastoji se od saborne crkve Uspenja Bogorodice, male crkve Svetoga Nikole i zgrada konaka. Po predanju manastir je spaljen 1505. godine i bio pust sve do 1570. godine kada je obnovljen i u XVII vijeku dostigao broj od preko 100 monaha. Morača je imala značajnu ulogu upravo u 17. vijeku, kada je patrijarh Jovan 1608. godine ovdje organizovao sabor narodnih prvaka, a u ovom manastiru je 1648. godine izabran i patrijarh Gavrilo (Rajić) za naslednika patrijarha Pajsija.

Manastir Morača je imao, pored velikog duhovnog, i veliki politički značaj naročito u XVI i XVII vijeku jer je upravo odatle inicirano više ustanaka za oslobođenje od Turaka što je rezultiralo čestim napadima turaka. Poslednji turski napad na manastir se desio 11. juna 1877. godine, kada je iguman Mitrofan Ban lično predvodio bataljon koji je odbranio manastir. Današnji izgled manastira potiče iz 1935. godine kada je učinjena znatna restauracija.

Put dalje vodi pored Kolašina koji je poznat kao zimski turistički centar jer se nalazi u neposrednoj blizini planine Bjelasice na čijim padinama se nalazi čuveno skija-lište „Jezerine“,  Mojkovca i dolinom reke Tare prema mestu Bistrica odakle počinje Nacionalni park „Durmitor“ u čijem se sastavu nalazi i most na Đurđevića Tari dug 365 a visok 168 metara. Sam most ima pet lukova i najveći raspon od 116 meta-ra. Projekovao ga je Mijat Trojanović kasnije profesor Beogradskog univerziteta, a izgradnja je trajala od 1937 do sredine novembra 1940. godine. U vreme završetka radova je bio najveći drumsko – betonski lučni most u Evropi a poseban pečat priči o mostu daje činjenica da je prilikom njegove izgradnje podignuta najviša drvena skela na svetu.

Reka Tara se nalazi u okviru Nacionalnog parka „Durmitor koji je 4 septembra 1980 g. uvršten u Svetsku baštinu prirodnih dobara UNESCO-a, ispunjavajući čak tri uslova: geološki, hidrološki i biološki fenomen.  Izvire ispod Komova planinskog masiva na severu Crne Gore (1250 m nadmorske visine) i tekući kanjonom 144 km do Šćepan Polja (433 m nv) sa rijekom Pivom pravi Drinu, jednu od najdužih i vodom najbogatijih reka Jugoistočne Evrope.  Tara je vekovnom erozijom tla učinila da se formira kanjon drugi po veličini u svetu (odmah iza kanjona Colorado) dužine 93 kilometra. Najdublja tačka kanjona je na koti od 1.300 metara.  Obalom reke i strmim stranama kanjona dominira bujna vegetacija: crni bor, crni jasen, crni grab, brest, bukva dok se u najvišim predelima kanjona iznad 1.000 metara prostiru šume jele i smrče. Vrednost od posebnog značaja su šume Crnog bora u okviru kompleksa Crna Poda gdje se nalaze stabla visoka preko 50 metara, stara više od 450 godina.

Nakon foto pauze odlazi se prema 16 km udaljenom mestu Žabljak koji je deo najpoznatijeg  crnogorskog zimskog turističkog centra Durmitora.  Žabljak je najviše naseljeno mjesto na Balkanu. Pojedini njegovi delovi  leže na visini od 1.500 metara.  U svojoj okolini ima 18 jezera. Najveće je Crno jezero do koga se stiže asfaltnim putem kroz divnu četinarsku šumu. Sastoji se od dva jezera Velikog i Malog, koji čine jedinstvenu hidrografsku celinu. Bogatstvo snegom, koga na Durmitoru zimi ima uvek, prelepa jezera,  prekrasni planinski pejzaži, privlače ljubitelje ovakvog ambijenta iz svih krajeva sveta. Posebnu draž ovih predela čini netaknuta priroda, koja bogatom vegetacijom raspoređenom  po visini, predstavlja posebnu zanimljivost.
Poseban događaj koji daje pečat ovom izletu je kada se u večernjim satima iz pravca severa počnemo spuštati putem prema moru, gde ćete sa velike visine imati priliku da uživate u panorami sutona na crnogorskom primorju – sigurni smo da ovu panoramu nikad nećete zaboraviti.

Manastir Ostrog

Manastir Ostrog, najveće je crnogorsko i jedno od najvećih svetilišta pravoslavnog sveta . Poseta manastiru sagrađenom  visoko u stenovitoj planini, u kome se, kažu, čuda i danas događaju, nezaobilazan je izlet za turiste i ruta za hodočasnike svih verskih konfesija. Svojom arhitekturom Ostrog je kao poput zvezde na nebu , on uvek dobro izgleda bez obzira iz  da li je u pitanju dan ili noć. Naime, samo zdanje ovog mesta je uklesano u stenovitom planinskom masivu visoko iznad Bjelopavlićke ravnice i pitome Zete, između Nikšića i Danilovgrada.

U Manastiru se čuvaju mošti Svetog Vasilija Ostroškog u čiju čudotvornu i naravno isceliteljsku moć  veruju podjednako i hrišćani i muslimani. Sveti Vasilije Ostroški  rođen je 28 decembra 1610. godine u malom selu Mrkonjići – Popovo polje u Hercegovini. Kao dečak došao je u Trebinjski manastir Tvrdoš, gde se zamonašio. Pećki patrijarh Gavrilo mu je 27. novembra 1651. godine izdao sinđeliju o prelasku za mitropolita istočnohercegovačke eparhije i nastanio se u Onogoštu – Nikšiću. Eparhijom je iz Ostroga upravljao 15 godina – do smrti. Umro je 12. maja 1671. godine, a njegove čudotvorne mošti i njegov grob čuvaju se do danas. Na mestu gde je izdahnuo iznikla je vinova loza, iz kamena, gde i danas rađa slatke plodove, iako nema ni prirodnih ni klimatskih uslova pogodnih za rast.

Svake godine na Trojičindan održava se veliki narodni sabor, a tradicionalni dan okupljanja vernika je 12. maj, Dan sv. Vasilija. Mnogi dolaze pešice, a neki i bosonogi, kako se nekad masovno dolazilo u pohode vječnom domu sv. Vasilija Ostroškog. Manastir Ostrog je kroz svoju istoriju bio centar okupljanja Crnogoraca i mesto koordinacije borbe protiv vojske Otomanske imperije. Upravo zbog toga su bili stalni žestoki napadi Turaka na ovo svetilište, koji su nameravali da se dokopaju tela svetog Vasilija a dva puta su njegovi ostaci bili prenošeni na Cetinje, iz straha da bi mogli pasti u ruke neprijatelju.

U manastiru Ostrog je aprila 1941. godine bilo sakriveno zlato iz trezora Kraljevine Jugoslavije, o čemu je snimljen i film “Zle pare”. Ovdje je 1942. godine održana i skupština crnogorskih prestavnika na kojoj je tom prilikom izabran Glavni narodno – oslobodilački odbor za Crnu Goru i Boku. To je bila, u stvari, privremena vlada naroda Crne Gore i Boke, čija je težnja bila borba za oslobođenje od okupatora. Ovde se nalazi i granata, koja je u februaru 1942.godine za vreme bombardovanja manastira, udarila u kameni zid iznad Gornjeg manastira, razbila vrata na crkvici Časnog Krsta ali začudo, tom prilikom nije eksplodirala. Granata se od pada razbila prepolovila, upaljač je pao na jednu, a barutno punjenje na drugu stranu crkvenog kamenog poda. Stručnim ispitivanjem je utvrđeno da je granata bila ispravna i kao takva je trebala eksplodirati. Veruje se da Svetitelj to nije dopustio, jer bi time bila nanijeta velika šteta svetoj crkvi i njenim isposnicima.

Manastirsko zdanje čine Donji i Gornji manastir. Od ulaznih vrata u Gornji manastir do gornje crkvice treba preći 77 stepenika. Zanimljivo je da je sv. Vasilije za života iz vlastitih sredstava obnovio staru, Vavedenjsku crkvu i kupio komad obradive zemlje, da bi kaluđeri mogli obezbediti osnovne namirnice. Donji manastir je podignut 1820. godine, na nadmorskoj visini 800 metara. Na ulazu u ovaj manastir nalazi se crkva Sv. Trojice iz 1824. godine. Između donjeg i gornjeg manastira 2005. godine je podignuta i crkva Svetog mučenika Stanka – čobana koga su ubili Turci jer je javno priznao da je hrišćanin a u kojoj se čuvaju njegove ruke.

Mini Montenegro tura

Izlet Mini-Montenegro tura vam omogućava da vidite Cetinje istorijsku prestonicu Crne Gore, a danas grad muzeja i umetnosti. Grad koji je nastao daleke 1482, kad je Ivan Crnojević poslednji vladar moćne srednjovjekovne države Zete, podigao sebi dvor pod Orlovim kršom (ubijeđen da će u ovom nepristupačnom ambijentu uspešnije odbraniti svoju državu od osvajača), a potom i manastir koji je namenio za sedište Zetske mitropolije. U novopodignuti manastir Ivan Crnojević je preneo i sedište Zetske mitropolije, tako da je Cetinje, pored svetovnog, postalo i duhovni centar u kome je Ivanov sin Đurđe Crnojević osnovao prvu ćiriličnu štampariju.  Pojava štamparije u srednjovekovnoj Crnoj Gori, poslednjoj slobodnoj državi na Balkanu pred turskom najezdom, predstavlja svojevrstan kulturni fenomen evropskih razmera. Gospodar Crne Gore, Đurđe Crnojević, kupuje u Veneciji štamparsku presu sa pokretnim slovima i počinje da štampa bogoslužbene knjige. Prva knjiga koja je iz ove štamparije izašla januara 1494. godine jeste Oktoih prvoglasnik.

Na Cetinju se nalaze tri velike hri-šćanske svetinje. U Cetinjskom manastiru čuvaju se: ruka Sv. Jovana Krstitelja (ruka koja je krstila Isusa Hrista) i čestica Časnog Krsta Gospodnjeg (dio krsta na kojem je razapet Isus Hrist), a u zgradi Vladinog doma u Plavoj kapeli: ikona Presvete Bogorodice Filermose. Prilikom posete Cetinju možete posetiti još i: Vlašku crkvu, Njegoševu Biljardu, dvor kralja Nikole, Zetski dom, Plavi dvorac, zgrade bivšeg austrougarskog, ruskog, francuskog, italijanskog, turskog i engleskog poslanstva.

U nastavku izleta posetiće se i Nacionalni park „Lovćen“ koji se nalazi na teritoriji cetinjske opštine. Ono  što je starim Grcima bio „Olimp“ to je „Lovćen“ za Crnogorce sa svojom visinom od 1.660 metara gde se najviše izdigao na vrhu Štirovnik i Jezerskom vrhu. Ovaj kraj predstavlja kolevku crnogorske državnosti i crnogorske dinastije Petrovića, koja potiče iz pitomog lovćenskog sela Njeguši. Najslavniji crnogorski pjesnik i vladika Petar II Petrović – Njegoš sahranjen je na Jezerskom vrhu, jednoj od dve najviše tačke Lovćena. Njegoševa filozofska misao pretočena u njegovu poeziju, poštovanje prema Njegoševoj ličnosti, monumentalnost mauzoleja i pogled koji se sa vrha Lovćena pruža, svakodnevno privlače brojne turiste. Legendarni Bernard Šo, opčinjen prizorima koje je ugledao sa Lovćena, uzviknuo je: “Da li sam u raju ili na Mesecu!?”

Nakon posete Lovćenu nastavlaj se dalje prema živopisnom planinskom selu Njeguši u kojem se nalaze rodne kuće Petra II Petrovića Njegoša i kralja Nikole I Petrovića. Njeguši su turistički lokalitet u kome i dan danas na hijerarhiji životnih vrijednosti Petrovići zauzimaju prvo mesto. Na drugom mestu je nadaleko čuveni njeguški sir koji je još u XVII vijeku ušao u njemačku antologiju svetskih sireva. Na trećem mestu je njeguški pršut. Na četvrtom  je mestu medovina a na petom je kastradina – dimljena ovčetina. Šesto mesto zauzima lincura – lozova rakija sa retkim travama i korenjem. Sve nabrojano učiniće Vaš boravak u smaragdnoj njeguškoj dolini veoma prijatnim.

Nakon pauze, u dogovoreno vreme kreće se starim putem koji se vijugavo spušta niz Lovćen od Njeguša do Kotora a koji predstavlja svojevrstan arhitektonski relikt uklesan u stene poznat kao Lovćenske serpentine, odakle će moći da se uživa u nezaboravnoj panorami bokokotorskog zaliva.

Davne 1812. istim putem krenuo je kršni Crnogorac Tomo Markov nekim poslom u Kotor. Kad je stigao nadomak grada odjednom se stuštilo nevreme praćeno strašnom grmljavinom. Znao je da se u blizini nalazi skrovište – Vilina pećina, te požuri i skloni se u nju. Tek što ukorači u kameni zaklon, silno se iznenadi ugledavši prelepu devojku belog lica s jagnjetom u naručju. Videvši ga zbunjenog i iznenađenog ona mu se obrati: „Ne boj se, neću ti ništa. Ja sam Ivana Proroković, pastirica, ćerka Lazara Prorokovića iz Kotora. Naša su pasišta pored pećine, pa sam se sklonila od nevremena.“ Tomo Markov nije ni slutio da će ga u pećini, gde su nekad, prema predanju, boravile vile, nečujno, posred srca pogoditi strela ljubavi. Vratio se odmah na Njeguše i sa Petrovićima dogovorio prosidbu prelepe Ivane, koliko još istog dana. Tako se završila najljepša ljubavna priča o poznanstvu Njegoševe majke Ivane Proroković i Toma Markova Petrovića, oca Njegoševog.

Poluostrvo Luštica

Napustite svakodnevnu gužvu i osetite drugačiji ritam života. Put vodi do jednog za ovu priliku odabranog sela u neposrednom zaleđu Budve i Kotora, na poluostrvo Lušticu. Tu skoro na samom vrhu poluostrva na severnoj strani nalazi se manje naselje Stojkovići gdje bujni stari maslinjaci odolevaju strujanju morskog i planinskog vazduha a odakle se pruža prekrasan pogled na najveći deo Hercegnovske rivijere Bokokotorski zaliv, te poluostrvo Prevlaku.

To je jedinstvena prilika da se upozna način života ljudi ovog kraja, njihove običaje i tradiciju koji su sačuvani do današnjih dana.

Posle tople dobrodošlice domaćina, može se obići stari mlin za masline, koji vekovima prkosi zubu vremena, videti mnoštvo alatki, slika i nošnji iz prethodnih perioda te se odmoriti na starom gumnu. Uz zvuke prigodne muzike, sledi posluženje domaćih specijaliteta i pića.

Idiličan mir, bujno i miomirisno rastinje, topla trdicionalna dobrodo-šlica čine utisak nezaboravnim. Ljubazni domaćini uz pomoć vodiča će uživo govoriti o burnoj i bogatoj prošlosti ovog kraja i sa kulturnim vrednostima. Svež vazduh, kao i celokupna atmosfera koja okružuje, bude potrebu da se poslužite kulinarskim specijalitetima tipičnim za ovo podneblje, teletina ispod sača koja se zajedno sa krompirom sprema nekoliko sati na poseban način, domaći sir i pršut, zajedno sa  domaćim vinom…

Oovaj izlet obaćava mirno i opušteno veče, naročito imajući u vidu da se seoska domaćinstva na najbolji način trude da budu gostoprimljivi i da se svaki gost oseća prijatno kod svog domaćina.

Rafting

Najdublji kanjon Evrope istovremeno pruža uživanje u najdužem raftingu u Evropi  ali i uživanje u prirodnim lepotama koje su sastavni deo ovog izleta jer put vodi prema Pivskim planinama i istoimenom jezeru. Deonica puta kojim se prolazi bukvalno je usečena u kamen i stenu i prolazi kroz mnogobrojne tunele posle kojih se otvara stalno nova i drugačija panorama. Prvi suret sa Pivskim jezerom zaista je nezaboravan. Jezero je na nekim mestima duboko preko 200 metara dok je dugo 45 km. Nalazi se u opštini Plužine i nastalo je izgradnjom hidroelektrane Piva  1975. godine, tačnije podizanjem betonske lučne brane visine 220 metara (jedne od najviših brana tog tipa u svetu) u Mratinju mestu udaljenom oko 10 kilometara od Šćepan Polja, mestu konačnog odredišta.

Polazna tačka raftinga je Šćepan Polje, malo naselje koje se nalazi na graničnom prijelazu sa Bosnom i Hercegovinom. Ipak, leti je to jedno od najposjećenijih turističkih mesta u kontinentalnom delu Crne Gore. Razlog tome je najzanimljiviji doživljaj  – splavarenje rekom Tarom. Ranije se na reci Tari sprovodilo industrijsko splavarenje. Kada je 1973. godine šumska seča bila prekinuta započeto je turističko splavarenje na drvenim splavovima. Godine 1989. su počele da se nude usluge raftinga. Rafting  se obavlja specijalnim gumenom čamcima (raftovima) koji su namenjeni za spuštanje niz brzu i divlju vodu sa osam nezavisnih komora, dužine  pet i širine dva metra, što čini putnike bezbednim. Čamcima upravljaju kormilari rođeni pored reke Tare koji poznaju sve njene ćudi, sve njene virove, brzake, bukove i limane, pa je vožnja maksimalno sigurna.

Prema opšteprihvaćenoj klasifikaciji u svetu privlačnosti i težine splavarenja maršrute na Tari spadaju u kategoriju  3-4 (maksimalna kategorija je 5 i u nju spada rijeka Kolorado, SAD). Rafting niz Taru koja je najveći rezervoar pitke vode u Evropi, kroz najlepši evropski kanjon zaista predstavlja doživljaj sa kojim se malo koji može porediti, doživljaj koji će izazvati erupciju adrenalina. Reka je najbolja za uživanje tokom jula i avgusta meseca kada je mirna i vodostaj mali….Tada ljudi iz cele Evrope dolaze na Taru da se oprobaju u ovom jedinstvenom iskustvu. Inače, reka Tara je zajedno sa kanjonskom dolinom u sektoru Durmitora 1977. godine na osnovu programa čovek i biosfera OUN uvrštena u ekološke rezervate biosfere naše planete. Izvire u vrhovima Komova i teče tokom dugim 150,5 km do sastava sa Pivom, gradeći Drinu. Probija se kroz dubok impresivan kanjon, razdvajajući dve planinske grdosije – Durmitor i Ljubišnju.

Dubrovnik

Dubrovnik grad jedinstvene političke i kulturne istorije (Dubrovačka Re-publika, Gradski statut iz 1272. godine), svjetski poznate spomenične baštine i lepote (upisan u registar svjetske kulturne baštine UNESCO) je jedan od najatraktivnijih i najpoznatijih gradova Sredozemlja. Uz izuzetne prirodne lepote i očuvanost baštine, Dubrovnik je grad veoma bogate turističke ponude. Grad hotela, restorana, prelepe okoline, zavidnoga ekološkog nivoa i turističkog standarda privlačan je u svako doba godine.

“Non bene pro toto libertas venditur auro” – “Sloboda se ne prodaje za sve blago sveta”, uklesano je već u davnim vremenima Dubrovačke Republike nad vratima Lovrijenca, neosvojive dubrovačke tvrđave. Tokom burnih istorijskih događanja, na ovom se području dodirivalo i sukobljavalo mnoštvo suvereniteta i pomorskih sila: Vizantije, Saracena, Hrvata, Normana, Venecije, malih kneževina i kraljevina, pa ugarsko-hrvatske države i preko nje rimsko-nemačkog carstva, osmanlijskog, habsburškog i Napoleonovog carstva. Na takvoj raskrsnici mali grad poput Dubrovnika uspeo je političkom umešnošću izboriti potpuni oblik samouprave tako da je stolećima delovao kao neutralna, samostalna država – Dubrovačka Republika.

Dubrovnik je osnovan u VII veku, a okružuju ga zidine duge oko 2 km, podizane od XI do XVII vijeka. Go-dine 1192, kralj Ričard Lavljeg srca se ispred Dubrovnika spasio od oluje, te je Dubrovčanima darovao novac kojim se počela graditi Katedrala. Između 1580. i 1600. godine, Dubrovnik poseduje više brodova nego ikada pre i najveću trgovačku mornaricu. Opšta kriza pomorstva na Mediteranu u XVII vijeku  pogodila je i dubrovačku pomorsku trgovinu. Katastrofalni zemljotres 1667. godine doveo je Dubrovačku Republiku u kritično razdoblje borbe za opstanak i političkog očuvanja nezavisnosti, dok XVIII vijek donosi Dubrovniku priliku za privrednu obnovu u pomorskoj trgovini pod neutralnom zastavom te tako dočekuje Napoleonovo ukidanje Dubrovačke Republike 1808. godine. Bečkim kongresom 1815. godine dubrovačka regija je pripojena ostalom delu Dalmacije i Hrvatske i od tada dele zajedničku političku sudbinu.

Dubrovnik krije bezbroj priča istorijskih, ovovremenskih, ljubavnih. Zidine, palate, ulice i krovovi pričaju priče iz prebogate dubrovačke istorije, a svaki putnik namernik u Dubrovniku otkriva svoju priču  u kamenu ili moru,  na Stradunu ili… Pa u stvari ne samo u dubrovačkom Starom gradu nego bilo gde u Dubrovniku možete lako doživeti vašu još neispričanu priču bilo da kupujete neki od prepoznatljivih suvenira, pijete kafu ili jednostavno uživate u pogledu na Lapad, Babin kuk ili brodove ukotvljene u Luci Gruž.

Tirana

Znatiželja nas  vuče u zemlju koja je više od pola vieka živela u najdubljem mraku i siromaštvu što ga Evropa pamti, a koja u nama budi uglavnom negativne asocijacije, iako pri tome o njoj skoro ništa ne znamo.  Izlet počinje u jutarnjim časovima i za nekih sat i četrdeset minuta stiže se do  Albanske granice, odnosno na granični prelaz „Sukobin“. Granica se relativno brzo pređe.  Albanski policajci su vrlo ljubazni i predusretljivi.   Posle dvadesetak minuta vožnje od granice  nailazi se na  grad Skadar.

„Skadar na Bojani“,  jedan je od najstarijih gradova na jugu Evrope koga okružuju tri vode: Skadarsko jezero, reke Bojana i Drim.  Istorija tvrđave Rozafa, koja dominira gradom, stara je preko dve hiljade godina.  U Skadru se pravi kratka pauza radi fotografisanja ispred džamije koja je najveća na Balkanu i šetnje po starom delu grada. U dogovoreno vreme nastavlja se put prema Tirani koja je udaljena od Skadra 98 km odnosno sat i trideset minuta vožnje dobrim putem. Čitavim putem  nailazi se   na  bunkere, koji su  razbacani svuda po zemlji kao pečurke posle kiše. Kažu da je samo Enver Hoxha znao zasto su građeni,  čemu su služili i po kojoj su logici  raspoređivani. Statističari kažu da tih bunkera ima preko 700.000. Neposredno pre Tirane pravi se tzv. “bunker pauzu” kako bi se upoznali sa sa ovim čudnim građevinama izbliza, fotografisali ih ili u njih ušli.

Sinonim Tirane glavnog grada Albanije,  ustanovljenog 1614. go-dine,  kada je Sulejman Pasha Bargjini sagradio prvu džamiju,  hamam,  pekaru  i  otvorio  nekoliko radnji – jeste glavni trg, Skender-begov. Ovaj je,  pre nego što je dobio ime po kojem je uglavnom  poznat,  bio kršćanin  Gjerg  Kastriot iz Kruje. Centar Tirane liči na uzavrelu  košnicu u kojoj svi voze oprezno, ali se ne  obaziru  previše na saobraćajne propise.  Naime,  do  pre  dvadesetak  godina,  u  Tirani su bila registrovana  tek  četiri  motorna vozila,  a danas, ovaj  moderan grad,  koji  je poslednjih godina duplirao broj stanovnika (procena je da u njemu živi oko 800.000 ljudi, a da je prosečna starost 28 godina),  ima  preko 250.000 automobila, od kojih ubedljivu većinu čine „mercedesi“ najrazličitijih godišta.  Uporedimo li današnji izgled Tirane, koja se intenzivno gradi, sa činjenicom da je Albanija  bila   izolovana  od  sveta  pedeset  godina, može se reći da zemlja  orlova ipak  grabi  krupnim koracima  napred.

Napredak se najbolje može vidjeti u Tirani gdje je 2000-te godine, Edi Rama izabran za gradonačelnika. Taj bivši profesor likovne akademije se u trenutku svog izbora za gradonačelnika morao pozabaviti brojnim problemima grada koji je rastao bez ikakvog urbanističkog plana (devedesetih godina prošlog veka se veliki broj ljudi doselio u severni, siromašni deo Tirane). Gradska administracija se našla pred velikim izazovom: kako ulepšati grad sa ograničenim budžetskim sredstvima koja stoje na raspolaganju? Jedan od projekata je bio farbanje sivih fasada u šarenilo raskošnih boja, što je imalo jak simbolički značaj jer su siva pročelja zgrada sve više delovala na raspoloženje ljudi. Dakle, nove obojene fasade nisu označavale samo promene kozmetičke prirode već i volju za promenom i kulturnim preporodom zemlje koja je dugo vremenima bila pod diktatorskim režimom, nakon čega je usledila i nestabilnost devedesetih godina.

Danas Tiranu zovu gradom vedrih boja ne samo zbog arhitekture nego i zbog njene živosti. Grad obiluje modernim kafićima i restoranima gdje se služe strana jela i pića ugla-vnom italijanska. Najpoznatiji caffe je svakako Sky Tower koji se nalazi na vrhu nebodera odakle na miru možete uživati u nezaboravnoj pano-rami Tirane i njene šire okoline za-hvaljujući mehanizmu koji polako okreće kupolu restorana. Ni oni željni šopinga neće ostati uskraćeni jer se u Tirani sve više otvara “brendiranih” prodavnica poput “Benetona”, “Max Mare”, “Women’secret “… 

Dovoljan je samo jedan telefonski poziv ili da nam jednostavno i lako u samo par koraka pošaljete zahtev za izdavanje polise.

POSEBNA POGODNOST ZA PORODIČNE POLISE – DECA IMAJU GRATIS OSIGURANJE

Kao posebnu pogodnost nudimo Vam porodičnu polisu putno zdravstvenog osiguranja – najpovoljniju na tržištu!

Sa kupovinom porodične polise putno zdravstvenog osiguranja obezbeđujete potpuno BESPLATNO putno zdravstveno osiguranje Vaše dece!

AKCIJA

10% popusta za uplatu individualne polise putno zdravstvenog osiguranja za putovanja koja u kontinuitetu ne traju duže od 30

POKRIĆE ZA COVID 19

U našoj agenciji nudimo Vam mogućnost da pored kupovine standardne polise putno zdravstvenog osiguranja, zaključite i dodatno pokriće za COVID 19. Putujte bezbedno!

Detaljnije informacije o osiguranju

Prevoznik raspolaze i savremeno organizovanom mehaničarskom, elektro i klima radionicom, pratećim sluzbama za odrzavanje čistoće i urednosti autobusa.

SVAKODNEVNI POLASCI IZ BEOGRADA I PANČEVA DO CRNOGORSKOG PRIMORJA

VREME POLASKA IZ SRBIJE:

Beograd – u 19:45 Beogradska autobuska stanica, peron 4
Pančevo – u 19:00 Autobuska stanica Pančevo, peron 10

DESTINACIJE:

Sutomore, Petrovac, Budva, Kotor, Herceg Novi.

CENA POVRATNE KARTE IZ BEOGRADA I PANČEVA:

4.560 rsd za odrasle, 3.120 rsd za decu do 12 godina, 4.200 rsd za omladinu od 12 do 26 godina i osobe preko 60 godina.

CENA KARTE U JEDNOM PRAVCU IZ BEOGRADA I PANČEVA:

3.120 rsd za odrasle, 2.280 rsd za decu do 12 godina, 2.880 rsd za omladinu od 12 do 26 godina i osobe preko 60 godina

Autobuski prevoz za Crnu Goru – Više informacija

Ukoliko vam je potrebna usluga autobuskog prevoza do Crne Gore, možete nas kontaktirati putem telefona, ili kontakt forme.